• تفاوت مخمر دامی با مخمر نانوایی

در بین مخمرها سویه مخمر نانوایی در فرآیند تخمیر تولید سطح بالایی از دی اکسید کربن را انجام می­دهد در حالی که مخمر موجود در فرآیند الکل سازی از تجزیه یک قند (گلوکز) تولید سطح بالایی از اتانول را انجام می­دهد. در این بین سویه­های وحشی از مخمر نیز وجود دارد که بطور کامل قابل کنترل نیستند و می­توانند در سطوح مختلفی تولید گاز یا اتانول و بعضا متانول را انجام دهند.

هر مخمر برای انجام یک فرآیند خاص در شرایط دمایی و غذایی خاص بهینه شده است. به عنوان مثال مخمر نانوایی با داشتن تعداد زیادی ژن کد کننده تخمیر قند و تولید دی اکسید کربن به سرعت در خمیرمایع شروع به فعالیت می­کند و موجب ور امدن نان می­شود، در مقابل مخمر وحشی و مخمر الکل سازی در این فرایند به کندی عمل می­کند و موجب ترش شدن خمیر می­شود.

سویه­های مخمر نانوایی و الکل­سازی به جهت نوع فرآیند تولید در کارخانجات تولید مخمر که بصورت خمیر آجری یا دانه­های ریز بدون داشتن فرآیند کوت شدن تولید می­شوند توان مقاومت در برابر دما تحت شرایط تولید خوراک دام را ندارند و تنها 5-7% آنها زنده باقی­ می­ماند. در مقابل مخمر اختصاصی دام تولیدی در کارخانجات تهیه پروبیوتیک دامی که به روش اسپری درایینگ همراه با ترکیبات کوت کننده خشک می­شود به راحتی می­تواند در مقابل دما و فشار ناشی از فرایند تهیه خوراک مقاومت کنند.

یک نکته بسیار مهم در تفاوت عملکرد انواع مخمرها مربوط به شرایط محیطی مختلف است. در این رابطه بهتر است بدانیم که مخمرهای نانوایی و تولید الکل در دمای 20 تا 30 درجه بهترین عملکرد خود را از نظر رشد، تکثیر و فعالیت متابولیکی دارند این درحالیست که دمای شکمبه بین39 تا نهایتا40 درجه است. بنابراین استفاده از مخمر نانوایی در دام نشخوار کننده هیچ نتیجه مثبتی را به همراه نخواهد داشت.

این درحالیست که استفاده از مخمر دامی در شکمبه به علت آداپته بودن این گونه به دمای بالا جهت رشد (دمای بهینه رشد مخمر دامی حدود 35 الی 45 درجه است) به سرعت تکثیر می­شود و در نتیجه آن موجب بهبود عملکرد و کاهش احتمال بروز اسیدوز در دام می­شود. همچنین سویه های مخمر دامی در مقایسه با انواع مخمر توانایی بیشتری در مصرف اکسیژن محیط و ایجاد شرایط بی­هوازی دارند.

در واقع مخمر دامی در شکمبه به سرعت تکثیر می­شود، فرآیند هضم را بهبود می­بخشد، از نیتروژن استفاده می­کند، احتمال وقوع اسیدوز را کاهش می­دهد، سطح فعالیت فیبرولیتیک را افزایش می­دهد، سطح لاکتات شکمبه را کنترل می­کند و در نتیجه عمکلرد دام را بهبود میبخشد.

گاو در زمان مصرف خوراک بشکل ذرات علوفه، مقدار زیادی هوا و اکسیژن را بصورت حباب متصل به علوفه وارد شکمبه خود می­کند از سویی دیگر 12 ساعت نشخوار در طول روز نیز حجم بالایی هوا را وارد شکمبه می­کند. در همین راستا مخمر دامی با مصرف این اکسیژن و کاهش پتانسیل ردوکس (اکسید احیا) شرایط را برای فعالیت باکتری­های تجزیه کننده فیبر فرآهم می­کند.

• آسیب به بافت دستگاه گوارش در شرایط تنش گرمایی و راه مقابله با آن

استرس حرارتی با کاهش عملکرد سیستم ایمنی و ایجاد شکاف در بافت دستگاه گوارش اثرات منفی فراوانی بر عملکرد دام می­گذارد. این وضعیت همراه با التهاب در بافت روده به دلیل تخریب اتصالات بین سلولی است. دستگاه گوارش به­دلیل حساسیت فوق­العاده به کمبود اکسیژن و کاهش مصرف خوراک، بیشتر تحت تأثیر استرس گرمایی قرار می گیرد. این امر به دلیل هدایت جریان خون به سمت رگ های خونی محیطی برای حذف گرما از بدن ایجاد می شود

این معضل منجر به اختلال در عملکرد اتصال بین سلولی در بافت روده می شود و به اندوتوکسین ها مانند LPS و باکتری ها اجازه می دهد از سد روده به جریان خون منتقل شوند. نشخوارکنندگان به دلیل تولید گرمای شدید متابولیکی به اثرات تنش گرمایی حساستر هستند.

تأثیر استرس گرمایی بر یکپارچگی روده و انتقال LPS

• کاهش انتقال LPS

گزارش شده است که استفاده از مخمر زنده و مخمر اوتولیز شده (دیواره و عصاره مخمر) در کاهش اثرات ناشی از استرس حرارتی بسیار مفید هستند.

• کاهش استرس و التهاب در گاوها

استفاده از مخمر در خوراک دام موجب کاهش دمای بدن، کاهش التهاب و کاهش اثرات منفی ناشی از استرس حرارتی می شود.

به عنوان یک نتیجه مکمل کردن خوراک دام شیری و گوساله تحت شرایط تنش گرمایی با مخمر زنده باعث کاهش دمای رکتوم و سطح کورتیزول سرم می شود. این عوامل منعکس کننده بهبود در رفاه حیوانات، همراه با افزایش عملکرد است.

• جلوگیری از آسیب به بافت شکمبه و کاهش عملکرد تولیدی ناشی از وقوع اسیدوز و التهاب

آسیب بافت شکمبه در نتیجه بروز اسیدوز موجب انتقال باکتری های تولید کننده توکسین به جریان خون و سپس به کبد میشود. این باکتری­ها  (Fusobacterium necrophorum , Arcanobacter pyogenes)جزو فلور طبیعی شکمبه هستند. توکسین تولید شده توسط این باکتری ها باعث نکروز بافت کبد و بروز آبسه و التهاب کبدی میشود.

(بروز التهاب موجب افزایش هدر رفت منابع انرژی و پروتئین در بدن میشود)

افزایش هزینه های متابولیکی (انرژی):

• سیستم ایمنی در شرایط ایده آل و دور از بیماری و عفونت، پیروات (مشتق شده از گلوکز) را از طریق چرخه TCA برای تولید کارآمد انرژی به فرم ATP جهت بقا سلول، اکسید می کند.
• در زمان التهاب و بیماری، تعداد سلول های ایمنی افزایش میابد و بدن جهت فعالیت این سلول ها به میزان بیشتر انرژی نیاز پیدا می کند، در این حالت، بدن جهت تامین نیاز متابولیکی انرژی خود به گلیکولیز بی هوازی تغییر فعالیت می دهد تا سریعتر ATP مورد نیاز خود را تامین کند. این امر موجب افزایش مصرف گلوکز و تولید میزان کمتر ATP میشود.

افزایش هزینه های متابولیکی (پروتئین):

• بروز التهاب و فعال شدن سیستم ایمنی با تغییراتی در متابولیسم پروتئین و اسید آمینه همراه است. این تغییرات شامل افزایش تولید سیتوکین های پیش التهابی مانند اینترلوکین1، اینترلوکین 6 و TNF-αحاضر در ماکروفاژها میباشد که در متابولیسم پروتئین نقش دارند.
• در طول التهاب، اسیدهای آمینه برای سنتز پروتئین­های التهابی و ایمنی، حمایت از تکثیر سلول­های ایمنی و سنتز سایر ترکیبات مهم برای عملکرد دفاعی بدن استفاده می شود.
• مخمر دامی (ساکارولایف) با جلوگیری از وقوع اسیدوز و کاهش احتمال بروز التهاب و آسیب بافت شکمبه از طریق تعدیل عملکرد سیستم ایمنی، از هدر رفت انرژی و پروتئین و کاهش عملکرد دام جلوگیری میکند.
• اثرات استفاده از مخمر ساکارومایسس سرویزیه در گوساله قبل و بعد از شیرگیری

این آزمایش بر روی 24 گوساله 21  روزه به مدت 7 هفته در دو گروه کنترل و مصرف کننده مخمر (cfu/gr 10⁹) انجام شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که افزایش وزن در گوساله های مصرف کننده مخمر در تمام طول دوره بیشتر بود.

در همین رابطه محققین گزارش کردند که بهبود مصرف خوراک، افزایش بازده خوراک از طریق افزایش قابلیت هضم پروتئین خام و افزایش سطح اسیدهای چرب فرار به عنوان یک منبع انرژی برای دام موجب افزایش وزن بیشتر در گروه مصرف کننده مخمر می­شود.

از سوی دیگر نتایج نشان داد که با مصرف مخمر سطح گلوکز، انسولین و هورمون های رشد افزایش یافت.

در واقع سطح انسولین، گلوکز و هورمون­های رشد وابسته است به مصرف خوراک و دسترسی به پروتئین خام و انرژی قابل متابولیسم. فعالیت محور سوماتوتروپیک نقش مهمی در افزایش رشد پس از تولد دارد، بنابراین افزایش غلظت این هورمون ها عامل اصلی افزایش وزن گوساله مصرف کننده مخمر می­باشد.

از سوی دیگر مشخص شد که با مصرف مخمر سطح استات کاهش یافت و سطح بوتیرات و پروپیونات افزایش یافت.

مخمر با کنترل باکتری های تجزیه کنندة پروتئین باعث کاهش آمین زدایی (دآمیناسیون) و کاهش تولید آمونیاک در شکمبه میشود نتیجه این تغییرپذیری­ها در الگوی تخمیر، افزایش بازدة خوراک و افزایش ابقاء انرژی و پروتئین و در کل افزایش عملکرد دام است.

نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف مخمر ساکارومایسس سرویزیه موجب بهبود عملکرد، افزایش قابلیت هضم مواد خوراکی، توسعه سریعتر بافت دستگاه گوارش و افزایش غلظت هورمون­های رشد در قبل و بعد از شیرگیری شد.

• تاثیر مخمر ساکارومایسس سرویزیه بر عملکرد گاوهای شیری در شرایط استرس حرارتی

از جمله اثرات ناشی از استرس حرارتی در دام میتوان به کاهش مصرف خوراک، کاهش تولید شیر، کاهش نرخ رشد، کاهش باروری، افت تولید مثل و سایر مشکلات مرتبط با سلامتی دام اشاره کرد.

محققین بسیاری از این موارد را به کاهش یکپارچگی بافت دستگاه گوارش نسبت دادند. بطوریکه در این شرایط خون به سمت بافت های سطحی بدن حرکت میکند تا به خنک شدن بدن کمک کند در نتیجه خون رسانی به دستگاه گوارش کاهش میابد و موجب هیپوکسی، آسیب به انتروسیت ها و اختلال در وضعیت سد اپیتلیال روده میشود. در نتیجه­ی این اتفاق آنتی ژن های مختلفی وارد جریان خون میشوند و بروز التهاب را در بدن دام تحریک میکنند.

در این بین استفاده از مخمر ساکارومایسس سرویزیه با تاثیر بر pH شکمبه، تحریک مصرف خوراک، افزایش تولید شیر، بهبود شرایط تخمیر در شکمبه، کاهش نرخ تنفس، تحریک افزایش خون رسانی به دستگاه گوارش و تعدیل عملکرد سیستم ایمنی از اثرات ناشی از استرس حرارتی میکاهد. در همین رابطه نتایج یک مطالعه نشان دادکه:

استفاده از مخمر ساکارومایسس سرویزیه در طول استرس حرارتی موجب کاهش سوماتیک سل در شیر شد.

مکمل کردن مخمر ساکارومایسس سرویزیه در خوراک دام های تحت استرس حرارتی موجب کاهش سطح کورتیزول شد. (در واقع کورتیزول در سطح بالا نشان دهنده پاسخ غدد درون ریز به استرس است)

مخمر ساکارومایسس سرویزیه سطح پروتئین شبه سایتوکین A (SSA) را در شرایط استرس حرارتی نسبت به گروه کنترل کاهش داد. (پروتئین شبه سایتوکین A زمانی که سطح التهاب در بدن بالا باشد به میزان زیادی قابل تشخیص است)

در مقابل نتایج اسلایدهای پیشین استفاده از مخمر ساکارومایسس سرویزیه با کاهش سطح التهاب در بدن موجب تعدیل و تقویت عملکرد سیستم ایمنی میشود.

بطورکلی نتایج این مطالعه نشان داد که در شرایط استرس حرارتی دمای بدن افزایش میابد، سطح التهاب در بدن بالا میرود و تولید کاهش میابد. در مقابل مصرف مخمر ساکارومایسس سرویزیه در این با شرایط کاهش سطح التهاب، تقویت سیستم ایمنی و بهبود پارامترهای تولیدی همراه است. مخمر ساکارولایف تشکیل شده از مخمر اختصاصی ساکارومایسس سرویزیه ویژه دام نشخوارکننده، ضمن کاهش اثرات ناشی از استرس حرارتی به بهبود عملکرد دام کمک میکند.

• مخمر به عنوان یک افزودنی در خوراک دام شیری و پرواری

مخمر به عنوان یک افزودنی با قیمت مناسب شناخته می­شود که استفاده از آن به لحاظ اقتصادی با توجه به سودمندی­های ناشی از مصرف آن در خوراک دام بسیار مقرون به صرفه میباشد.

استفاده از مخمر به عنوان یک افزودنی میکروبی در خوراک دام موجب بهبود تخمیر شکمبه، حفظ سلامت عمومی حیوان، بهبود تولید شیر، کاهش خطرات ناشی از استرس گرمایی در فصل تابستان و بهبود باروری می­شود.

مخمر و تخمیر در شکمبه:

مخمر با حذف اکسیژن محیط شکمبه، شرایط را برای فعالیت میکروب­های بی­هوازی مطلوب می­کند. همچنین با تحریک افزایش فعالیت باکتری­های سلولولیتیک قابلیت هضم فیبر در شکمبه را افزایش می­دهد. از سوی دیگر با تنظیم و تعدیلpH  شکمبه از طریق تعدیل جمعیت باکتری­های تولید کننده اسیدلاکتیک خطر بروز اسیدوز را کاهش می­دهد.

مخمر و سلامت دام:

بر اساس مطالعات اخیر مخمر موجب تقویت سیستم ایمنی و افزایش فعالیت سلول­های نوتروفیل در زمان بیماری در دام می­شود. مخمر در گوساله تعداد روز و شدت درگیری به اسهال را کاهش می­دهد. همچنین شدت تب را در گوساله و دام درگیر به بیماری و عفونت کاهش می­دهد. عملکرد تولیدی و وزن گیری در دام بهبود می­یابد، تلفات تا 6 برابر در جعیت گوساله ها کاهش می­یابد و سود حاصل از پرورش افزایش می­یابد.

مخمر و تولید شیر:

استفاده از مخمر در خوراک دام می­تواند تولید شیر را بهبود بخشد. این بهبود وابسته به دو مکانیسم می­باشد:

مخمر با بهبود جمعیت میکروبی شکمبه، تخمیر  شکمبه، قابلیت هضم مواد غذایی و جریان مواد غذایی در روده موجب افزایش تولید شیر می­شود.

مخمرها سرشار از انواع ویتامین، اسیدآمینه، پپتیدها، نوکلئوتیدها و ترکیبات فنلی هستند و موجب تحریک اشتها، بهبود قابلیت هضم و افزایش جمعیت باکتری­های مفید شکمبه می­شوند.

مخمر و سازگاری در برابر استرس حرارتی:

• از طریق بهبود مصرف ماده خشک.
• کاهش دمای رکتوم گاو شیری با تنظیم حرارت بدن.
• تحریک حرکت جریان مواد غذایی به سمت روده کوچک.
• تحریک سنتز نیاسین در شکمبه. که با اثر بر گیرنده های پروستوگلاندین عروقی در پوست موجب افزایش دفع حرارت از بدن می­شود.
• کاهش نرخ تنفس که نشان از دمای کمتر بدن دارد.
• کاهش سطح انرژی نگهداری مورد نیاز برای تنظیم حرارت بدن.
• کمک به افزایش سطح گلوکز پلاسما در گاوهای تحت تنش حرارتی که نیاز به گلوکز بیشتری در این شرایط به عنوان منبع انرژی دارند.
• افزایش دسترسی به گلوکز در غدد پستانی در پاسخ به مصرف مخمر، که سنتز لاکتوز را افزایش میدهد و تولید شیر را بهبود میبخشد (تا2/1 کیلوگرم در روز).
• تحریک به افزایش مدت زمان نشخوار.
• کاهش میانگین دمای شکمبه به زیر39 درجه در شرایط استرس حرارتی و ایجاد یک محیط پایدارتر در شکمبه.

 

• استفاده از پروبیوتیک و کاهش اثرات ناشی از تنش گرمایی در گاوشیری

تولیدات دامی در صنعت دامپروری یکی از مستعدترین بخش­ها در برابر استرس مخرب استرس حرارتی است. بطوریکه استرس حرارتی ناشی از تغییرات دمای محیط بصورت مستقیم و غیرمستقیم بر تولید دام اثر میگذارد. محققین در بررسی­های خود به این نتیجه رسیدند که استفاده از سویه­های پروبیوتیک موجب تعدیل هموستاز دستگاه گوارش با کاهش سطح استرس در دام میشود.

در تابستان2022 تیمی از محققان آمریکایی به عنوانی با مزمون استرس حرارتی کشنده اشاره کردند که فیزیولوژی گوارشی دام را تحت تاثیر قرار میدهد و ممکن است در صورت وجود برخی عفونت­های قبلی همچون ورم پستان موجب افزایش نرخ مرگ و میر و سقط جنین شود.

گروهی از دانشمندان از کره جنوبی و فیلیپین در مقاله‌ای با عنوان «استرس گرمایی: تأثیرات بر میکروب‌های شکمبه و فیزیولوژی میزبان و استراتژی‌هایی برای کاهش اثرات منفی بر گاوهای شیرده» در فوریه 2022 به طور خاص به اثرات استرس حرارتی کشنده بر روی شکمبه پرداختند. توجه داشته باشید که به طور کلی، استرس حرارتی کشنده می تواند نشخوار، فعالیت شکمبه و تحرک نگاری- شکمبه را کاهش دهد،”در نتیجه بر سرعت عبور مواد غذایی در دستگاه گوارش تاثیر می گذارد.”

هنگامی که اثرات استرس حرارتی کشنده رخ می دهد، تغییر در جامعه باکتری های شکمبه به دلیل کاهش pH شکمبه، کاهش غلظت استات و افزایش غلظت لاکتات شکمبه وجود دارد. pH پایین شکمبه (اسیدوز شکمبه) منجر به کاهش تعداد باکتری هایی می شود که قادر به هضم فیبر در جیره هستند. به نوبه خود، انرژی غذایی کمتری که در اختیار گاو قرار می گیرد، می تواند منجر به اسیدوز تحت حاد شکمبه­ای شود(یک اختلال متابولیک معروف که تولید شیر را سرکوب می کند).

سایر عملکردهای تخمیری شکمبه، پارامترهای خون و متابولیت‌ها (ایزولوسین، متیونین، میواینوزیتول، تریپتوفان، تیروزین و اوره) نیز تحت تأثیر واکنش‌های فیزیولوژیکی گاو به استرس حرارتی کشنده هستند که منجر به کاهش مصرف خوراک، کاهش راندمان تولید شیر و سایر پارامترهای عملکردی گاو می‌شود.

در سطح سلولی، استرس حرارتی کشنده باعث افزایش تولید پروتئین­های شوک حرارتی و کاهش تولید متابولیت­های سیستم ایمنی می­شود. به گفته دانشمندان، به طور کلی «این تغییرات در فیزیولوژی، متابولیسم و میکروبیوم‌ها در گاوهای شیری تحت استرس گرمایی نیازمند استراتژی‌هایی جهت کاهش تاثیرات منفی استرس حرارتی است».

در یک آزمایش نتایج نشان داد که استفاده از پروبیوتیک به میزان ده گرم به ازای هر راس گاوشیری در طول روز در فصل تابستان موجب بهبود وضعیت چربی شیر به نسبت سایر گروه های آزمایشی شد. همچنین در یک آزمایش دیگر نیز گزارش شد استفاده از پروبیوتیک در شرایط استرس حرارتی موجب حفظ ثبات در تولید شیر می­شود این در حالیست که گروه کنترل با کاهش تولید شیر روبرو شده است.

استفاده از مخمر به عنوان یک پروبیوتیک در خوراک دام دمای رکتوم گاوهای شیری تحت استرس گرمایی را کاهش می دهد، که نشان دهنده تاثیر این افزودنی بر روی عملکردهای تنظیم کننده حرارت بدن دام است. از سوی دیگر تحت تنش گرمایی، مکمل کردن مخمر ممکن است جریان مواد مغذی را به روده کوچک و در نتیجه عملکرد دام را افزایش دهد و سطح خون رسانی به بافت رحم در تابستان را افزایش دهد که موجبات سقط را کاهش میدهد.

رایج­ترین گونه مخمر مورد استفاده در صنعت دامپروری، ساکارومایسس سرویزیه است. به طور معمول در جیره گاوهای شیری برای تعدیل تخمیر شکمبه جهت بهبود هضم مواد مغذی، ابقاء نیتروژن، کاهش خطر اسیدوز شکمبه­ای و بهبود عملکرد حیوانات از آن استفاده می شود.

• چگونه مخمر می­تواند تولید لبنیات و ارزش غذایی را بهبود بخشد

معرفی مخمر:

مخمر نوعی افزودنی میکروبی است که از تلقیح مخمر بر روی یک محیط خاص و تخمیر کامل آن با کنترل دما و رطوبت مناسب محیط تولید می‌شود. اجزای اصلی این فرآورده سلول‌های مخمر و متابولیت‌های تغذیه‌ای آن‌ها هستند که سرشار از اسیدهای آمینه، ویتامین‌ها، مانوز، آنزیم‌های گوارشی و عوامل تغذیه‌ای ناشناخته است. در سال های اخیر، مخمر به طور گسترده ای در مزارع لبنی مورد استفاده قرار گرفته است. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که مخمر می‌تواند سطح سلامت فیزیولوژیکی و عملکرد تولید گاوهای شیری را با افزایش مصرف خوراک، بهبود ویژگی‌های تخمیر شکمبه و افزایش عملکرد ایمنی بهبود بخشد. اما اثر کاربرد آن تحت تأثیر عوامل زیادی از جمله ترکیب محصول، مقدار افزودنی، مرحله فیزیولوژیکی حیوان و غیره است.

مزایای محصول مخمر تخصصی دام شرکت بایوران:

کیفیت محصولات مخمری موجود در بازار همیشه متغییر است و این موضوع بر اثر گذاری این فرآورده تاثیرگذار است. در همین رابطه در انتخاب مخمر دامی نکات مهمی را باید در نظر داشته باشیم.

تعداد باکتری های زنده و میزان آلودگی محصول:

تولید مخمر در بایوران در سیستم کامل مدرن انجام می­شود و فرآیند تولید برای جلوگیری از آلودگی ناخالصی کاملاً بسته و استریل انجام می­شود. تخمیر در این شرایط نه تنها می تواند مخمر را قادر به تکثیر سریع در شرایط هوازی کند، بلکه تعداد زیادی متابولیت را در شرایط بی هوازی تولید می­کند. در عین حال، سویه مخمر مورد استفاده در کارخانه بایوران دارای سازگاری تخمیر قوی است و می‌تواند تعداد باکتری‌های زنده بالا را در طول فرآیند تخمیر حفظ کند. پس از تخمیر، فرآیند خشک کردن با مجهزترین دستگاه­ها همچون اسپری درایر و فریز درایر می‌تواند نرخ بقای بالاتری از باکتری‌ها را در محصول نهایی تضمین کند.

ماده فعال موجود در هر سلول مخمر:

بیش از 2400 ماده فعال در سلول مخمر “زنده” با استفاده از تجزیه و تحلیل متابولومیک شناسایی شده است. ترکیب آن شامل 30.42٪ اسیدهای آمینه و پپتیدها، 28.14٪ لیپیدها، 17.87٪ کربوهیدرات، 9.89٪ اسیدهای نوکلئیک، 8.37٪ کوآنزیم ها و ویتامین ها و 4.18٪ زیست توده پست­بیوتیک است.

فعال کردن میکروارگانیسم های شکمبه:

نتایج نشان داده است که مخمر «زنده» می‌تواند تنوع و فراوانی میکروارگانیسم‌های شکمبه را بهبود بخشد و تفاوت در سطح جنس باکتری‌ها معنی‌دار شود. این بدان معناست که مخمر “زنده” می­تواند تخمیر کربوهیدرات را افزایش دهد و موجب افزایش غلظت اسید استیک، اسید پروپیونیک و اسید بوتیریک شود.

در عین حال، مطالعات انجام شده بر روی تعداد زیادی گاوشیری، گاو گوشتی، گوسفند نشان می دهد که: مخمر “زنده” بر بهبود مصرف خوراک، کوتاه شدن زمان از شیرگیری، بهبود عملکرد دام تأثیر می گذارد.

 

اثر کاربرد مخمر:

نتایج تخمیر شبیه‌سازی شده شکمبه در شرایط آزمایشگاهی نشان داد: در مقایسه با مخمر معمولی، مخمر زنده دامی به طور قابل توجهی قابلیت هضم ماده خشک را بهبود می‌بخشد، کارایی استفاده از انرژی و پروتئین را بهبود می‌بخشد و تخمیر شکمبه را برای تولید بیشتر اسیدهای چرب فرار و پروتئین های میکروبی افزایش می‌دهد.

نتایج مطالعات فارمی انجام شده بر روی مخمر زنده:

هدف از این آزمایشات بررسی اثر مخمر زنده بر ویژگی‌های تخمیر شکمبه در شرایط آزمایشگاهی، مصرف خوراک و تولید شیر در گاوهای شیرده بود.

در آزمایشات آزمایشگاهی، 0 (گروه شاهد) و 1 درصد مخمر به بستر کشت اضافه شد، تولید گاز و پارامترهای مشخصه تخمیر شکمبه پس از 48 ساعت تخمیر شبیه‌سازی شده شکمبه در شرایط آزمایشگاهی اندازه‌گیری شد. در آزمایش حیوانی، 573 گاو با روزهای شیردهی و تولید شیر مشابه انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند:

276 گاو در گروه شاهد که با جیره پایه تغذیه شدند. 297 راس گاو در گروه آزمایش، تغذیه شده با جیره پایه + 150 گرم / (سر * روز) مخمر، آزمایش 28 روز به طول انجامید.

آزمایش‌های آزمایشگاهی نشان داد که افزودن کشت مخمر به بستر کشت به طور قابل‌توجهی تولید گاز تجمعی 48 ساعته، قابلیت هضم ماده خشک، pH، محتوای پروتئین میکروبی و غلظت کل اسیدهای چرب فرار شکمبه را در شرایط آزمایشگاهی افزایش داد.

نتایج آزمایش‌های حیوانی نشان داد که افزودن مخمر به جیره باعث افزایش مصرف ماده خشک به میزان 07/0 کیلوگرم/(سر*روز) و تولید شیر گاوهای شیری به میزان 86/0 کیلوگرم (سر*روز) شد.

در نتیجه، افزودن مخمر، ویژگی‌های تخمیر شکمبه گاوهای شیرده بهبود یافت و تأثیر مثبتی بر مصرف خوراک و تولید شیر داشت.